Na het slachten wordt de huis zorgvuldig handmatig of machinaal verwijderd, zodanig dat er liefst geen beschadigingen ontstaan die de waarde doen verminderen. De “vellen” gaan naar een gespecialiseerde firma waar er slechts weinig van bestaan. Wij bezoeken Oukro, met een capaciteit van 1,4 miljoen vellen per jaar Europa’s grootste huidenfirma. Directeur Marcel van Leent leidt ons niet zonder trots rond. Als volkomen leken aangaande het onderwerp hadden we ons voorbereid op viezigheid en stank, maar daar blijkt in dit 6.500 vierkante meters tellende bedrijf geen enkele sprake van. Integendeel is alles hier uiterst hygiënisch. De vellen van de naastgelegen kalverslachterij Ekro komen per transportband binnen, die van andere slachterijen worden per container van 1.000 stuks aangevoerd. Aan het begin van het traject heeft elk vel nog één geel oormerk, hetwelk wordt afgesneden waarna de vellen aan haken worden gehangen. Voor zover het oog reikt, zie je een schier eindeloze rij vellen zich aan de haken voortbewegen Elke haak heeft een chip waarin de gegevens van het betreffende vel worden opgeslagen. De vellen passeren een groepje van vier mensen die op verschillende hoogtes zijn opgesteld. Zij verwijderen de staarten en eventueel overgebleven vet en trimmen de huiden zodanig dat deze allemaal dezelfde vorm krijgen. Bij een volgend station krijgen de vellen een tijdelijke tweede haak zodat ze uitgespreid worden. In een hoog tempo passeren ze nu de keuringsafdeling waar ze aan beide zijden worden gekeurd en geklasseerd. De keurders geven op een touch screen aan op welke plaatsen er schades zijn. Deze gegevens gaan naar de chip die in de haak zit. De vellen zijn nu ingedeeld in kwaliteitsklassen en vertrekken naar een enorme koelruimte waar ze een half uur op 6C verblijven. Daarna worden ze gewogen, want ook dat is een kwaliteitscriterium. Ongeveer 20% van alle vellen vertrekt vervolgens vers en in schilferijs gekoeld naar bepaalde klanten, de overige 80% gaan naar de zoutafdeling. Daar worden de vellen automatisch bestrooid met steenzout met een korrelgrootte van 2 tot 3 mm en vervolgens op pallets gestapeld. Ze verdwijnen dan voor 7 tot 10 dagen naar een aparte ruimte om uit te lekken, het zout onttrekt immers veel vocht aan het vel. Na deze periode, ze hebben dan 15 tot 20% van hun vocht verloren, worden de vellen ontdaan van het zout, gevouwen en gestapeld om daarna in één der voorraadkamers te worden opgeslagen. Elke categorie heeft zijn eigen voorraadkamer, per kamer gaat het om 150.000 vellen en dat is een imposant gezicht. Opmerkelijk is dat de vellen in Europa per kilo worden verkocht, in Azië per stuk.
Een apart circuit betreft de vellen van de koppen, want ook die hebben enige waarde, er worden later kleine lederen artikel van gemaakt zoals portemonnees. De kleinere stukken krijgen een aparte behandeling, ze gaan gedurende 2 uur in een tumbler om zout op te nemen. Deze kleine stukjes en ook de lichte vellen gaan voornamelijk naar China en Thailand, ook wel naar Vietnam. De Europese markt kiest eerder voor zwaardere vellen.
Kalvervellen worden kwalitatief ingedeeld in 4 categorieën:
Cat. 1 Schadevrij, zowel aan de nerf- als aan de slachtkant
Cat. 2 Minimale schade
Cat. 3 5 tot 6 schade
Cat. 4 Nagenoeg waardeloos
Hoewel bij Oukro zeer veel stappen geautomatiseerd zijn, zal de kwailteitsbepaling altijd door de mens blijven gebeuren. Waar gaan de vellen naartoe? Naar de leerlooierij. De technische bedoeling van het looien is om de eiwitten van de huid onoplosbaar te maken. Het voert te ver om hier dieper op in te gaan, het looien is een zeer technisch verhaal met veel chemische he kanten. Het is trouwens ook een proces dat op verschillende manieren kan gebeuren.
